CREATIVITEIT
Julia Voss houdt van kunst en literatuur. De kunsthistorica schreef zelf een aantal boeken, waaronder een biografie.
CREATIVITEIT
Julia Voss houdt van kunst en literatuur. De kunsthistorica schreef zelf een aantal boeken, waaronder een biografie.
“Het mooiste moment bij kunst is wanneer
het voelt alsof je wordt meegenomen”,
zegt Julia Voss (50). Zoals bij de
werken van de Zweedse
schilder Hilma
af Klint, aan wie zij een groot deel van
haar onderzoek wijdt. Julia staat bekend
als een van de belangrijkste kunstcritici
in Duitsland en als expert als het gaat
om Hilma af Klint. Een indrukwekkend moment in haar werk was
daarom de Klint-tentoonstelling
in het Guggenheim Museum in
New York vijf jaar geleden. Met 600.000 bezoekers was deze tentoonstelling
de meest succesvolle in de geschiedenis van het museum.
“De tentoonstelling was een gamechanger,” vertelt Julia, “want Hilma af Klint kreeg eindelijk de plek die haar toekomt binnen de kunstgeschiedenis. Daarvoor is ze jarenlang miskend en zelfs genegeerd. En dat terwijl ze The Discovering Woman bij uitstek is. Ze was een van de eersten die abstract schilderde. Haar eerste serie non-figuratieve schilderijen maakte ze al in 1906, lang voordat beroemdheden als Wassily Kandinsky dat deden.” Voor Julia persoonlijk was de tentoonstelling baanbrekend, omdat ze het verhaal achter de kunstenaar had ontdekt en overtuigd was van de betekenis ervan.
Voor de Marc-Cain-shooting zochten we haar op in Berlijn, waar ze met haar partner, kunstenaar Philipp Deines, en hun twee kinderen woont. Naast werken van haar man hangt er nog veel meer aan de muren: een barok schilderij, een illustratie van Maria Sibylla Merian en een prent die ze op de rommelmarkt vond. Die laatste toont een vrouw uit de steentijd met een knots in haar hand en een baby op haar arm. “Daar word ik vrolijk van, omdat die vrouw net als de mannen op jacht gaat”, zegt Julia. Ze vertelt dat ze houdt van de mix van verschillende tijdperken, omdat kunst, in tegenstelling tot wetenschap, niet veroudert, maar juist laat zien hoe dingen in andere tijden werden waargenomen.
“De tentoonstelling was een gamechanger,” vertelt Julia, “want Hilma af Klint kreeg eindelijk de plek die haar toekomt binnen de kunstgeschiedenis. Daarvoor is ze jarenlang miskend en zelfs genegeerd. En dat terwijl ze The Discovering Woman bij uitstek is. Ze was een van de eersten die abstract schilderde. Haar eerste serie non-figuratieve schilderijen maakte ze al in 1906, lang voordat beroemdheden als Wassily Kandinsky dat deden.” Voor Julia persoonlijk was de tentoonstelling baanbrekend, omdat ze het verhaal achter de kunstenaar had ontdekt en overtuigd was van de betekenis ervan.
Voor de Marc-Cain-shooting zochten we haar op in Berlijn, waar ze met haar partner, kunstenaar Philipp Deines, en hun twee kinderen woont. Naast werken van haar man hangt er nog veel meer aan de muren: een barok schilderij, een illustratie van Maria Sibylla Merian en een prent die ze op de rommelmarkt vond. Die laatste toont een vrouw uit de steentijd met een knots in haar hand en een baby op haar arm. “Daar word ik vrolijk van, omdat die vrouw net als de mannen op jacht gaat”, zegt Julia. Ze vertelt dat ze houdt van de mix van verschillende tijdperken, omdat kunst, in tegenstelling tot wetenschap, niet veroudert, maar juist laat zien hoe dingen in andere tijden werden waargenomen.
“Het mooiste moment bij kunst is wanneer
het voelt alsof je wordt meegenomen”,
zegt Julia Voss (50). Zoals bij de
werken van de Zweedse
schilder Hilma
af Klint, aan wie zij een groot deel van
haar onderzoek wijdt. Julia staat bekend
als een van de belangrijkste kunstcritici
in Duitsland en als expert als het gaat
om Hilma af Klint. Een indrukwekkend moment in haar werk was
daarom de Klint-tentoonstelling
in het Guggenheim Museum in
New York vijf jaar geleden. Met 600.000 bezoekers was deze tentoonstelling
de meest succesvolle in de geschiedenis van het museum.
“De tentoonstelling was een gamechanger,” vertelt Julia, “want Hilma af Klint kreeg eindelijk de plek die haar toekomt binnen de kunstgeschiedenis. Daarvoor is ze jarenlang miskend en zelfs genegeerd. En dat terwijl ze The Discovering Woman bij uitstek is. Ze was een van de eersten die abstract schilderde. Haar eerste serie non-figuratieve schilderijen maakte ze al in 1906, lang voordat beroemdheden als Wassily Kandinsky dat deden.” Voor Julia persoonlijk was de tentoonstelling baanbrekend, omdat ze het verhaal achter de kunstenaar had ontdekt en overtuigd was van de betekenis ervan.
Voor de Marc-Cain-shooting zochten we haar op in Berlijn, waar ze met haar partner, kunstenaar Philipp Deines, en hun twee kinderen woont. Naast werken van haar man hangt er nog veel meer aan de muren: een barok schilderij, een illustratie van Maria Sibylla Merian en een prent die ze op de rommelmarkt vond. Die laatste toont een vrouw uit de steentijd met een knots in haar hand en een baby op haar arm. “Daar word ik vrolijk van, omdat die vrouw net als de mannen op jacht gaat”, zegt Julia. Ze vertelt dat ze houdt van de mix van verschillende tijdperken, omdat kunst, in tegenstelling tot wetenschap, niet veroudert, maar juist laat zien hoe dingen in andere tijden werden waargenomen.
“De tentoonstelling was een gamechanger,” vertelt Julia, “want Hilma af Klint kreeg eindelijk de plek die haar toekomt binnen de kunstgeschiedenis. Daarvoor is ze jarenlang miskend en zelfs genegeerd. En dat terwijl ze The Discovering Woman bij uitstek is. Ze was een van de eersten die abstract schilderde. Haar eerste serie non-figuratieve schilderijen maakte ze al in 1906, lang voordat beroemdheden als Wassily Kandinsky dat deden.” Voor Julia persoonlijk was de tentoonstelling baanbrekend, omdat ze het verhaal achter de kunstenaar had ontdekt en overtuigd was van de betekenis ervan.
Voor de Marc-Cain-shooting zochten we haar op in Berlijn, waar ze met haar partner, kunstenaar Philipp Deines, en hun twee kinderen woont. Naast werken van haar man hangt er nog veel meer aan de muren: een barok schilderij, een illustratie van Maria Sibylla Merian en een prent die ze op de rommelmarkt vond. Die laatste toont een vrouw uit de steentijd met een knots in haar hand en een baby op haar arm. “Daar word ik vrolijk van, omdat die vrouw net als de mannen op jacht gaat”, zegt Julia. Ze vertelt dat ze houdt van de mix van verschillende tijdperken, omdat kunst, in tegenstelling tot wetenschap, niet veroudert, maar juist laat zien hoe dingen in andere tijden werden waargenomen.
Als kind leerde Julia in de woonkamer thuis al kritisch naar
kunst te kijken. Haar moeder was kunstdocente. Ze nam vaak de
werken van haar studenten mee naar huis en praatte er dan met Julia
over. “Dat was interessanter dan welke tentoonstelling dan ook en leerzaam,
iets wat mijn moeder ook heel belangrijk vond”, herinnert Julia
zich. Ze schildert zelf ook nog steeds graag, meestal kleine dingen, zoals
verjaardagskaarten.
Het grootste deel van haar tijd wordt echter in beslag genomen door haar werk. Julia werkt als wetenschappelijk medewerker in het Deutsches Historisches Museum in Berlijn, schreef meerdere boeken over Hilma af Klint en stelde vorig jaar in Düsseldorf een tentoonstelling samen over af Klint en Kandinsky. Dat was een ongelooflijk uitdagend proces, dat voor Julia van het eerste idee tot de uiteindelijke opening ontzettend spannend was. Ter compensatie gaat ze graag de natuur in, om hard te lopen of te wandelen. Dat geeft haar energie. Maar voor langere vakanties heeft ze vaak niet genoeg tijd. Waar ze dan heen zou gaan? “Het strand zou leuk zijn. Maar meestal beland ik toch in de stad, dan zoek ik op Google Maps naar het dichtstbijzijnde museum om een tentoonstelling te bezoeken”, antwoordt ze lachend. Ze kan simpelweg niet zonder kunst.
Dat ze toen ze halverwege de veertig haar baan opzegde en zich nu alleen nog maar op haar onderzoek richt, is te danken aan de Zweedse schilder Hilma af Klint. Tot 2017 werkte Julia Voss bij het Duitse dagblad Frankfurter Allgemeine Zeitung, waar ze tien jaar lang de afdeling Kunst leidde en drie jaar adjunct-directeur van de afdeling Cultuur was. “Ik heb schrijven altijd al leuk gevonden en ik kwam tijdens mijn opleiding kunstgeschiedenis, germanistiek en filosofie al bij de krant terecht”, zegt ze. Het is de combinatie van journalistiek en wetenschap die kenmerkend voor haar is. Ze promoveerde, kreeg een beurs van het Max Planck Instituut en werd in 2016 door het Wissenschaftskolleg zu Berlin uitgenodigd om voor onderzoekswerk naar Hilma af Klint naar Zweden te reizen.
Het grootste deel van haar tijd wordt echter in beslag genomen door haar werk. Julia werkt als wetenschappelijk medewerker in het Deutsches Historisches Museum in Berlijn, schreef meerdere boeken over Hilma af Klint en stelde vorig jaar in Düsseldorf een tentoonstelling samen over af Klint en Kandinsky. Dat was een ongelooflijk uitdagend proces, dat voor Julia van het eerste idee tot de uiteindelijke opening ontzettend spannend was. Ter compensatie gaat ze graag de natuur in, om hard te lopen of te wandelen. Dat geeft haar energie. Maar voor langere vakanties heeft ze vaak niet genoeg tijd. Waar ze dan heen zou gaan? “Het strand zou leuk zijn. Maar meestal beland ik toch in de stad, dan zoek ik op Google Maps naar het dichtstbijzijnde museum om een tentoonstelling te bezoeken”, antwoordt ze lachend. Ze kan simpelweg niet zonder kunst.
Dat ze toen ze halverwege de veertig haar baan opzegde en zich nu alleen nog maar op haar onderzoek richt, is te danken aan de Zweedse schilder Hilma af Klint. Tot 2017 werkte Julia Voss bij het Duitse dagblad Frankfurter Allgemeine Zeitung, waar ze tien jaar lang de afdeling Kunst leidde en drie jaar adjunct-directeur van de afdeling Cultuur was. “Ik heb schrijven altijd al leuk gevonden en ik kwam tijdens mijn opleiding kunstgeschiedenis, germanistiek en filosofie al bij de krant terecht”, zegt ze. Het is de combinatie van journalistiek en wetenschap die kenmerkend voor haar is. Ze promoveerde, kreeg een beurs van het Max Planck Instituut en werd in 2016 door het Wissenschaftskolleg zu Berlin uitgenodigd om voor onderzoekswerk naar Hilma af Klint naar Zweden te reizen.
Als kind leerde Julia in de woonkamer thuis al kritisch naar
kunst te kijken. Haar moeder was kunstdocente. Ze nam vaak de
werken van haar studenten mee naar huis en praatte er dan met Julia
over. “Dat was interessanter dan welke tentoonstelling dan ook en leerzaam,
iets wat mijn moeder ook heel belangrijk vond”, herinnert Julia
zich. Ze schildert zelf ook nog steeds graag, meestal kleine dingen, zoals
verjaardagskaarten.
Het grootste deel van haar tijd wordt echter in beslag genomen door haar werk. Julia werkt als wetenschappelijk medewerker in het Deutsches Historisches Museum in Berlijn, schreef meerdere boeken over Hilma af Klint en stelde vorig jaar in Düsseldorf een tentoonstelling samen over af Klint en Kandinsky. Dat was een ongelooflijk uitdagend proces, dat voor Julia van het eerste idee tot de uiteindelijke opening ontzettend spannend was. Ter compensatie gaat ze graag de natuur in, om hard te lopen of te wandelen. Dat geeft haar energie. Maar voor langere vakanties heeft ze vaak niet genoeg tijd. Waar ze dan heen zou gaan? “Het strand zou leuk zijn. Maar meestal beland ik toch in de stad, dan zoek ik op Google Maps naar het dichtstbijzijnde museum om een tentoonstelling te bezoeken”, antwoordt ze lachend. Ze kan simpelweg niet zonder kunst.
Dat ze toen ze halverwege de veertig haar baan opzegde en zich nu alleen nog maar op haar onderzoek richt, is te danken aan de Zweedse schilder Hilma af Klint. Tot 2017 werkte Julia Voss bij het Duitse dagblad Frankfurter Allgemeine Zeitung, waar ze tien jaar lang de afdeling Kunst leidde en drie jaar adjunct-directeur van de afdeling Cultuur was. “Ik heb schrijven altijd al leuk gevonden en ik kwam tijdens mijn opleiding kunstgeschiedenis, germanistiek en filosofie al bij de krant terecht”, zegt ze. Het is de combinatie van journalistiek en wetenschap die kenmerkend voor haar is. Ze promoveerde, kreeg een beurs van het Max Planck Instituut en werd in 2016 door het Wissenschaftskolleg zu Berlin uitgenodigd om voor onderzoekswerk naar Hilma af Klint naar Zweden te reizen.
Het grootste deel van haar tijd wordt echter in beslag genomen door haar werk. Julia werkt als wetenschappelijk medewerker in het Deutsches Historisches Museum in Berlijn, schreef meerdere boeken over Hilma af Klint en stelde vorig jaar in Düsseldorf een tentoonstelling samen over af Klint en Kandinsky. Dat was een ongelooflijk uitdagend proces, dat voor Julia van het eerste idee tot de uiteindelijke opening ontzettend spannend was. Ter compensatie gaat ze graag de natuur in, om hard te lopen of te wandelen. Dat geeft haar energie. Maar voor langere vakanties heeft ze vaak niet genoeg tijd. Waar ze dan heen zou gaan? “Het strand zou leuk zijn. Maar meestal beland ik toch in de stad, dan zoek ik op Google Maps naar het dichtstbijzijnde museum om een tentoonstelling te bezoeken”, antwoordt ze lachend. Ze kan simpelweg niet zonder kunst.
Dat ze toen ze halverwege de veertig haar baan opzegde en zich nu alleen nog maar op haar onderzoek richt, is te danken aan de Zweedse schilder Hilma af Klint. Tot 2017 werkte Julia Voss bij het Duitse dagblad Frankfurter Allgemeine Zeitung, waar ze tien jaar lang de afdeling Kunst leidde en drie jaar adjunct-directeur van de afdeling Cultuur was. “Ik heb schrijven altijd al leuk gevonden en ik kwam tijdens mijn opleiding kunstgeschiedenis, germanistiek en filosofie al bij de krant terecht”, zegt ze. Het is de combinatie van journalistiek en wetenschap die kenmerkend voor haar is. Ze promoveerde, kreeg een beurs van het Max Planck Instituut en werd in 2016 door het Wissenschaftskolleg zu Berlin uitgenodigd om voor onderzoekswerk naar Hilma af Klint naar Zweden te reizen.
INSPIRATIE
Toen Julia Voss halverwege de veertig was, zegde ze haar baan op om zich te richten op haar onderzoeknaar Hilma af Klint. “Dat was een spannende stap”, zegt ze daarover.
INSPIRATIE
Toen Julia Voss halverwege de veertig was, zegde ze haar baan op om zich te richten op haar onderzoeknaar Hilma af Klint. “Dat was een spannende stap”, zegt ze daarover.
Het oeuvre van Hilma af Klint (1862–1944) werd pas in de
jaren 80 van de vorige eeuw, tientallen jaren na haar dood, openbaar
gemaakt: meer dan 1200 werken, sommige metershoog, vol
meeslepende en vrolijke kleuren. Maar in de kunstwereld werd ze
gezien als excentriekeling en haar werk als een soort toevalsproduct.
“Dat kon ik niet geloven”, vertelt Julia. Wat ze ontdekte was
baanbrekend: “Hilma af Klint was niet wie men dacht dat ze was. Ze
was een ontdekker. Ze leidde geen teruggetrokken leven, maar reisde
juist veel. Ze interesseerde zich voor natuurwetenschappen en
werkte als veterinair illustrator veel met de microscoop”, aldus Julia.
“Ze leefde in een tijd waarin vanaf 1901 in haar woonplaats Stockholm
de Nobelprijzen werden uitgereikt en er veel nieuwe en onzichtbare
ontdekkingen werden gedaan, zoals röntgenstraling, radioactiviteit
en telefonie. Dat wat voorbij het zichtbare lag, wist
Hilma af Klint te vertalen naar haar abstracte kunst”, zegt Julia.
Het oeuvre van Hilma af Klint (1862–1944) werd pas in de
jaren 80 van de vorige eeuw, tientallen jaren na haar dood, openbaar
gemaakt: meer dan 1200 werken, sommige metershoog, vol
meeslepende en vrolijke kleuren. Maar in de kunstwereld werd ze
gezien als excentriekeling en haar werk als een soort toevalsproduct.
“Dat kon ik niet geloven”, vertelt Julia. Wat ze ontdekte was
baanbrekend: “Hilma af Klint was niet wie men dacht dat ze was. Ze
was een ontdekker. Ze leidde geen teruggetrokken leven, maar reisde
juist veel. Ze interesseerde zich voor natuurwetenschappen en
werkte als veterinair illustrator veel met de microscoop”, aldus Julia.
“Ze leefde in een tijd waarin vanaf 1901 in haar woonplaats Stockholm
de Nobelprijzen werden uitgereikt en er veel nieuwe en onzichtbare
ontdekkingen werden gedaan, zoals röntgenstraling, radioactiviteit
en telefonie. Dat wat voorbij het zichtbare lag, wist
Hilma af Klint te vertalen naar haar abstracte kunst”, zegt Julia.
PLEK VOOR ONTSPANNING
In de keuken komt vaak het gehele gezin samen.
PLEK VOOR ONTSPANNING
In de keuken komt vaak het gehele gezin samen.
Ze besefte dat haar ontdekkingen af Klint in een heel nieuw
licht zouden zetten. Julia zegde haar baan op, leerde Zweeds, ging
verder met haar onderzoek en publiceerde artikelen over de schilder.
Het was alsof ze een roeping volgde. Ze wist: als ze het niet
meteen deed, zou ze het nooit doen. Op professioneel vlak was dat
een hele uitdaging. “Al in het begin was er veel tegenslag”, vertelt
Julia. Af Klint had bepaald dat haar werken pas twintig jaar na haar
dood getoond mochten worden, omdat toekomstige generaties ze
beter zouden begrijpen. Maar er was geen interesse. Op tentoonstellingen
met moderne kunst was ze vaak niet te zien. “Dan hadden
ze de kunstgeschiedenis moeten herschrijven, dus het was
makkelijker om haar weg te laten. Dat vond ik bevreemdend”, herinnert
Julia zich. Er waren zelfs collega’s die tegen haar zeiden dat
ze zichzelf belachelijk maakte door zoveel over de schilder te schrijven.
Dat irriteerde haar.
In zulke perioden deed het haar goed om ook over andere dingen te praten. Bijvoorbeeld thuis met haar man en met haar vrienden. Ze heeft een diverse vriendengroep, met mensen uit allerlei verschillende werelden. “Het is toch ook alleen maar fijn om af en toe uit je eigen bubbel te komen”, zegt Julia. Ze houdt van de afwisseling. Biologie studeren had ze ook graag gedaan. Gelukkig werd het uiteindelijk toch kunst.
En zo beleefde ze een van de meest emotionele momenten uit haar carrière tot nu toe: de eerste dag na de opening van de tentoonstelling in het Guggenheim Museum. “Plotseling was er een enorm belangrijk instituut dat Hilma af Klint onder zijn beschermende vleugels nam. Dat veranderde veel. Toen ik bij het museum aankwam, stond er een enorme rij die helemaal de hoek om ging. Ik kon het bijna niet bevatten. Toen heb ik wel een traantje gelaten. Omdat ik zo blij was dat Hilma af Klint zo veel mensen weet te raken.”
In zulke perioden deed het haar goed om ook over andere dingen te praten. Bijvoorbeeld thuis met haar man en met haar vrienden. Ze heeft een diverse vriendengroep, met mensen uit allerlei verschillende werelden. “Het is toch ook alleen maar fijn om af en toe uit je eigen bubbel te komen”, zegt Julia. Ze houdt van de afwisseling. Biologie studeren had ze ook graag gedaan. Gelukkig werd het uiteindelijk toch kunst.
En zo beleefde ze een van de meest emotionele momenten uit haar carrière tot nu toe: de eerste dag na de opening van de tentoonstelling in het Guggenheim Museum. “Plotseling was er een enorm belangrijk instituut dat Hilma af Klint onder zijn beschermende vleugels nam. Dat veranderde veel. Toen ik bij het museum aankwam, stond er een enorme rij die helemaal de hoek om ging. Ik kon het bijna niet bevatten. Toen heb ik wel een traantje gelaten. Omdat ik zo blij was dat Hilma af Klint zo veel mensen weet te raken.”
Ze besefte dat haar ontdekkingen af Klint in een heel nieuw
licht zouden zetten. Julia zegde haar baan op, leerde Zweeds, ging
verder met haar onderzoek en publiceerde artikelen over de schilder.
Het was alsof ze een roeping volgde. Ze wist: als ze het niet
meteen deed, zou ze het nooit doen. Op professioneel vlak was dat
een hele uitdaging. “Al in het begin was er veel tegenslag”, vertelt
Julia. Af Klint had bepaald dat haar werken pas twintig jaar na haar
dood getoond mochten worden, omdat toekomstige generaties ze
beter zouden begrijpen. Maar er was geen interesse. Op tentoonstellingen
met moderne kunst was ze vaak niet te zien. “Dan hadden
ze de kunstgeschiedenis moeten herschrijven, dus het was
makkelijker om haar weg te laten. Dat vond ik bevreemdend”, herinnert
Julia zich. Er waren zelfs collega’s die tegen haar zeiden dat
ze zichzelf belachelijk maakte door zoveel over de schilder te schrijven.
Dat irriteerde haar.
In zulke perioden deed het haar goed om ook over andere dingen te praten. Bijvoorbeeld thuis met haar man en met haar vrienden. Ze heeft een diverse vriendengroep, met mensen uit allerlei verschillende werelden. “Het is toch ook alleen maar fijn om af en toe uit je eigen bubbel te komen”, zegt Julia. Ze houdt van de afwisseling. Biologie studeren had ze ook graag gedaan. Gelukkig werd het uiteindelijk toch kunst.
En zo beleefde ze een van de meest emotionele momenten uit haar carrière tot nu toe: de eerste dag na de opening van de tentoonstelling in het Guggenheim Museum. “Plotseling was er een enorm belangrijk instituut dat Hilma af Klint onder zijn beschermende vleugels nam. Dat veranderde veel. Toen ik bij het museum aankwam, stond er een enorme rij die helemaal de hoek om ging. Ik kon het bijna niet bevatten. Toen heb ik wel een traantje gelaten. Omdat ik zo blij was dat Hilma af Klint zo veel mensen weet te raken.”
In zulke perioden deed het haar goed om ook over andere dingen te praten. Bijvoorbeeld thuis met haar man en met haar vrienden. Ze heeft een diverse vriendengroep, met mensen uit allerlei verschillende werelden. “Het is toch ook alleen maar fijn om af en toe uit je eigen bubbel te komen”, zegt Julia. Ze houdt van de afwisseling. Biologie studeren had ze ook graag gedaan. Gelukkig werd het uiteindelijk toch kunst.
En zo beleefde ze een van de meest emotionele momenten uit haar carrière tot nu toe: de eerste dag na de opening van de tentoonstelling in het Guggenheim Museum. “Plotseling was er een enorm belangrijk instituut dat Hilma af Klint onder zijn beschermende vleugels nam. Dat veranderde veel. Toen ik bij het museum aankwam, stond er een enorme rij die helemaal de hoek om ging. Ik kon het bijna niet bevatten. Toen heb ik wel een traantje gelaten. Omdat ik zo blij was dat Hilma af Klint zo veel mensen weet te raken.”
VOORLIEFDES
Een mix van tijdperken en stijlen creëert een eigen sfeer. Het werk met de vrouw uit de steentijd vond Julia op een vlooienmarkt.
VOORLIEFDES
Een mix van tijdperken en stijlen creëert een eigen sfeer. Het werk met de vrouw uit de steentijd vond Julia op een vlooienmarkt.
CREDITS
Fotografie: Lena Giovanazzi, Productie: Vanessa Zeeh, Styling: Ourania Marmara/4Artists Management, Hair & Make-up: Claudia Fischer, Hulp bij foto's: Mirka Pflüger
Fotografie: Lena Giovanazzi, Productie: Vanessa Zeeh, Styling: Ourania Marmara/4Artists Management, Hair & Make-up: Claudia Fischer, Hulp bij foto's: Mirka Pflüger
