
VOORBEELD
Met stichtingen en organisaties zoals ‘Peak Performer’ en ‘SheDoesFuture’ ondersteunt extreemsporter Anja Blacha jonge mensen om hun doelen te bereiken.

VOORBEELD
Met stichtingen en organisaties zoals ‘Peak Performer’ en ‘SheDoesFuture’ ondersteunt extreemsporter Anja Blacha jonge mensen om hun doelen te bereiken.
Je hebt records voor het beklimmen van bergen op grote hoogte en
was de eerste vrouw die alleen naar de Zuidpool liep. Hoe zou je
jezelf omschrijven?
Ik ben heel doelgericht en heb uitdagingen nodig. Die eigenschappen
motiveren me om boven mezelf uit te stijgen.
En natuurlijk ben ik simpelweg graag op pad in de natuur.
In je jongere leven hield je vooral van strandvakanties...
Dat klopt. Pas toen ik 23 was heb ik mijn eerste wandelschoenen
gekocht, om met mijn zus de Machu Picchu te beklimmen.
Het jaar daarop ging ik de 6961 meter hoge Aconcagua
in Argentinië op. Daarna wilde ik naar de Denali, de hoogste
berg van Noord-Amerika. Bij elke beklimming kreeg ik inspiratie
voor de volgende.
Tot je op de Mount Everest stond. Twee keer zelfs.
Toen had ik alle Seven Summits gehad, de hoogste bergen van
de continenten. Tot nu toe heb ik tien achtduizenders beklommen.
In het begin sloot ik me aan bij expeditieteams,
maar tegenwoordig ga ik ook vaak alleen de berg op.
In 2020 heb je als eerste vrouw in 58 dagen de 1381 kilometer naar
de Zuidpool afgelegd. Hoe is het daar, waar zo goed als niemand is?
Magisch. Het landschap is prachtig en uniek, het hele continent
lijkt één grote suikerspin. Je staat op een berg en kijkt
niet uit op wolken, maar op ijs en sneeuw. En om je heen is er
stilte. En het is er vredig, omdat er geen ijsberen zijn.
Wat ging er al die lange dagen door je gedachten?
In het begin genoot ik van het natuurlijke spektakel met
glinsterende ijskristallen en bijzondere sneeuwformaties.
Maar na de eerste zware storm kwam ook de twijfel en moest
ik overschakelen naar de challenge-modus. Daarna was het
diep ademhalen en genieten. Toen het later zwaar werd, was
ik de hele tijd aan het rekenen in mijn hoofd: hoe snel loop ik,
hoe ver moet ik nog, heb ik genoeg brandstof?
Was je niet bang? Bijvoorbeeld voor stormen?
Nee, het was eerder respect wat ik voelde. Angst verlamt je.
Ik ben volledig gefocust, heb elke handgreep duizend keer
geoefend. Ik liep ook bij windstoten van meer dan honderd
kilometer per uur en elke succesvolle dag maakte me zelfverzekerder.
Hoe voelde het om je doel te bereiken?
Ik was opgelucht, maar ook weemoedig, omdat het voorbij was.
Wat zijn je volgende doelen?
Nog meer berg- en poolexpedities. En ik wil nog meer impact
maken en jonge mensen motiveren om hun dromen na te jagen.
Het is het waard!
Je hebt records voor het beklimmen van bergen op grote hoogte en
was de eerste vrouw die alleen naar de Zuidpool liep. Hoe zou je
jezelf omschrijven?
Ik ben heel doelgericht en heb uitdagingen nodig. Die eigenschappen
motiveren me om boven mezelf uit te stijgen.
En natuurlijk ben ik simpelweg graag op pad in de natuur.
In je jongere leven hield je vooral van strandvakanties...
Dat klopt. Pas toen ik 23 was heb ik mijn eerste wandelschoenen
gekocht, om met mijn zus de Machu Picchu te beklimmen.
Het jaar daarop ging ik de 6961 meter hoge Aconcagua
in Argentinië op. Daarna wilde ik naar de Denali, de hoogste
berg van Noord-Amerika. Bij elke beklimming kreeg ik inspiratie
voor de volgende.
Tot je op de Mount Everest stond. Twee keer zelfs.
Toen had ik alle Seven Summits gehad, de hoogste bergen van
de continenten. Tot nu toe heb ik tien achtduizenders beklommen.
In het begin sloot ik me aan bij expeditieteams,
maar tegenwoordig ga ik ook vaak alleen de berg op.
In 2020 heb je als eerste vrouw in 58 dagen de 1381 kilometer naar
de Zuidpool afgelegd. Hoe is het daar, waar zo goed als niemand is?
Magisch. Het landschap is prachtig en uniek, het hele continent
lijkt één grote suikerspin. Je staat op een berg en kijkt
niet uit op wolken, maar op ijs en sneeuw. En om je heen is er
stilte. En het is er vredig, omdat er geen ijsberen zijn.
Wat ging er al die lange dagen door je gedachten?
In het begin genoot ik van het natuurlijke spektakel met
glinsterende ijskristallen en bijzondere sneeuwformaties.
Maar na de eerste zware storm kwam ook de twijfel en moest
ik overschakelen naar de challenge-modus. Daarna was het
diep ademhalen en genieten. Toen het later zwaar werd, was
ik de hele tijd aan het rekenen in mijn hoofd: hoe snel loop ik,
hoe ver moet ik nog, heb ik genoeg brandstof?
Was je niet bang? Bijvoorbeeld voor stormen?
Nee, het was eerder respect wat ik voelde. Angst verlamt je.
Ik ben volledig gefocust, heb elke handgreep duizend keer
geoefend. Ik liep ook bij windstoten van meer dan honderd
kilometer per uur en elke succesvolle dag maakte me zelfverzekerder.
Hoe voelde het om je doel te bereiken?
Ik was opgelucht, maar ook weemoedig, omdat het voorbij was.
Wat zijn je volgende doelen?
Nog meer berg- en poolexpedities. En ik wil nog meer impact
maken en jonge mensen motiveren om hun dromen na te jagen.
Het is het waard!
Fotografie: Joël Hunn, Productie: Vanessa Zeeh, Haar & Make-up: Léa Stalder